Krokodillentranen over Aleppo

Door: Jan Schnerr - Geplaatst op: 5 augustus 2016

Aleppo was een stad met circa 2,5 miljoen inwoners. 90% is weggevlucht. Een van de oudste steden ter wereld is het, die al die duizenden jaren bewoond is geweest. Het Syrische leger is met steun van de Russische luchtmacht bezig de stad in te nemen op ‘de rebellen’. 250.000 tot 300.000 mensen zitten als ratten in de val. Wij moeten aannemen dat daar op dit moment verschrikkelijke dingen gebeuren.

De ‘rebellen’

Wie zijn die ‘rebellen’ die in Syrië tegen het bewind van Assad vechten. Daarover zijn de verhalen nooit echt duidelijk geweest. Als de hoofdmacht van de rebellen al ooit uit democraten heeft bestaan, dan heeft dat na het begin van de opstand tegen Bashar al-Assad waarschijnlijk maar kort geduurd. De voedingsbron van de opstand in 2011 was overigens niet het verlangen naar democratie maar de economische verwaarlozing van de bevolking buiten de grote steden. De militaire ruggegraat van de anti-Assad beweging wordt nu gevormd door islamisten. Enerzijds de strijders voor het kalifaat (IS of ISIS) en anderzijds het al-Nusra Front.

De islamisten

IS krijgt in Syrië en Irak zware klappen en verliest terrein. Zij zijn in het Westen bekend omdat zij op de media spelen. Al-Nusra is zeer verwand aan al-Qaida. Zij hebben een lange termijn strategie, zijn beter ingebed in de Syrische dorpen en spelen nu een rol in de strijd om Aleppo. Al-Nusra kwam in de jaren 2012 – 2014 in het nieuws door berichten over samenwerking met het Israëlische leger. Onder andere de Secretaris-Generaal van VN heeft daar op gewezen. Daarna is die zaak uit het nieuws verdwenen. Al-Nusra heeft zeer recent zijn naam gewijzigd (heet sinds een week Fatah-al-Sham Front) en beweert nu volledig zelfstandig te opereren. Niemand die het gelooft.

De berichtgeving over Aleppo in onze media concentreert zich op de wreedheden waarover verhalen en beelden naar buiten komen. Afschuwelijke zaken, die inherent zijn aan een zich voortslepende oorlog. Moderne media (of het publiek) hebben behoefte aan schuldigen, aan ‘oorlogsmisdadigers’. En aan helden. Aan geschikte helden ontbreekt het echter in deze strijd, waarin IS en Al-Nusra zo’n prominente anti-Assad rol spelen. Washington – direct of indirect toonaangevend voor de Westerse media – voert oorlog tegen IS. En, verschillende denktanks daar beginnen ervoor te pleiten om naast IS ook al-Nusra hard aan te pakken (wat tot nu toe merkwaardig genoeg niet gebeurt).

De schuldige(n)

Wie worden nu in het Westen gepresenteerd als de schuldigen? Dat zijn Assad en in mindere mate Poetin. Met Rusland (“Poetin”) voeren de Amerikanen besprekingen in Genève over een regeling van de Syrische kwestie. Zolang daar kans bestaat op een ‘deal’ zal de anti-Russische berichtgeving zich binnen bepaalde grenzen houden. Maar Assad is in het Westen onomstreden de boef. Alle mainstream Westerse media hebben dan ook sinds eind 2011 de banvloek uitgesproken over iedereen die van mening was dat er met de Syrische president gepraat zou moeten worden. Immers: “deze man heeft bloed aan zijn handen”. Dat begint te veranderen: Assad kan onderdeel uitmaken van een overgangssituatie. Obama en John Kerry gaven zulke signalen. De Duitse regering bij monde van minister van Buitenlandse Zaken Steinmeier, deed dat eerder. De Nederlandse TV bracht vorige week zelfs een interview met een Nederlandse topdiplomaat en internationaal Syriëkenner, die al jarenlang hetzelfde bepleit. Veel Syrië-kenners die niet zijn gelieerd aan de Navo of de Israël lobby zeggen al geruime tijd dat er geen andere manier is om de ellende te stoppen. Nu, 300.000 doden verder, met 2,7 miljoen vluchtelingen in Turkije, een miljoen in Libanon en honderdduizenden in Jordanië, is er een kans. Maar waarschijnlijk pas als de strijd om Aleppo is gestreden. Voor wie daar nu zwaar gewond tussen het puin ligt is er geen hoop.

Assad van salonfähig naar crimineel (en weer terug?)

Een zeker sarcasme over het niet-praten-met-Assad gebod is op zijn plaats. Waarom? Omdat zoon Assad tot in 2011 voor de VS en Europa salonfähig was. En: dat vader Hafez Assad bijna dertig jaar lang ongemoeid werd gelaten door Amerika, Frankrijk en Engeland. Waaraan hadden zij deze coulance verdient? De grote verdiensten van de Assads was in Westerse ogen dat zij geen grote zaak hebben gemaakt van de etnische schoonmaak en de annexatie van de Syrische Golan Hoogvlakte door Israël (begin jaren ’70), dat zij de Israëlische luchtmacht in Libanon altijd vrij spel hebben gegeven (eind jaren ’70 tot 2006) en dat zij zorgden voor rust aan de Syrisch-Israëlische grens (tot de dag van vandaag). Het grootste probleem dat de VS hebben met zoon Assad anno 2016 is, dat hij goede betrekkingen heeft met Iran en de Libanese organisatie Hezbollah. In Genève zal dat punt hoger op de agenda staan dan democratie in Syrië.

Nb: Bill Clinton, de echtgenoot van de aanstaande president van de VS, was zeer lovend over vader Assad. Zie daarvoor, met nog wat voorbeelden van de goede betrekkingen met de Assads, mijn eerdere column uit 2013: https://jschnerr.wordpress.com/2013/03/25/assad-van-syrie-van-salonfahig-naar-crimineel/