PLO, PNC, PA

Door: Jan Schnerr - Laatst aangepast op: 1 oktober 2014

DE VERTEGENWOORDIGING VAN DE PALESTIJNEN

Barack en Michelle Obama met Edward Said; jaar onbekend (foto: EI)

Wat is de PLO?

De Palestijnse Bevrijdingsorganisatie, PLO (Palestine Liberation Organization) is de politieke organisatie die in principe alle Palestijnen vertegenwoordigt. Dat zijn de Palestijnen in de sinds 1967 bezette gebieden en de Palestijnse vluchtelingen en hun nakomelingen. Deze laatsten wonen in meerderheid in kampen in de landen rond Israël, maar ook in vele andere Arabische en Westerse landen. Israël beschouwt zich als de enige vertegenwoordiger van de derde groep Palestijnen, Israëlische Palestijnen (die Israëlisch staatsburgerschap hebben).

Tijdlijn

De PLO werd opgericht in 1964 door de Arabische Liga. Vanaf 1967 namen jonge Palestijnen de macht over. De PLO hanteerde lange tijd ook het middel van gewapend verzet tegen Israël inclusief aanslagen, reden waarom zij vooral in de Westerse landen als een terroristische organisatie werd beschouwd. In 1993 ondertekende de PLO de Oslo Akkoorden en zag officieel af van gewapend verzet. De PLO erkende Israël als staat (niet als joodse staat). De politieke invloed van de PLO nam daarna sterk af ten gunste van de Palestijnse Autoriteit (PA). Strikt formeel is de PA tot heden ondergeschikt aan de PLO.

Partijen

Veruit de belangrijkste partij binnen de PLO is Fatah, van wie Yasser Arafat decennialang de leider was. De islamitische partij Hamas die vanaf eind jaren ’80 sterk groeide heeft altijd geweigerd lid te worden van de PLO. Dat ondermijnd de claim van de PLO dat hij alle Palestijnen vertegenwoordigt. Zeker de door Hamas gewonnen verkiezingen in de bezette gebieden in 2006 heeft de legitimiteit van de PLO geen goed gedaan. Er maken ook enkele kleinere partijen deel uit van de PLO.

De PNC

De Palestijnse Nationale Raad, PNC (Palestine National Council) is het parlement van de PLO. Lid zijn vertegenwoordigers van de Palestijnen in het buitenland (diaspora), Palestijnen in de bezette Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook en alle leden van de PLC (zie hierna). De PNC leidt sinds de jaren ’90 een comateus bestaan.

De PA

De Palestijnse (Nationale) Autoriteit, PA of PNA (Palestine (National) Authority) is op grond van de Oslo Akkoorden ingesteld, om deze akkoorden mede tot uitvoering te brengen. De Oslo Akkoorden vormen het juridisch fundament van de PA. Bij de ‘Oslo’-overeenkomst is formeel de PLO partij, niet de PA. De PA vertegenwoordigt niet de Palestijnen in de ‘diaspora’ (en evenmin die in Israël).

De PLC

De Palestijnse wetgevende Vergadering, de PLC (Palestinian Legislative Council) is het parlement, de mede-wetgever van de PA.

Controverse

Tegenover elkaar staan twee stromingen met verschillende visies op de PA. De ene stroming (waartoe ook alle Westerse regeringen en Israël behoren) beschouwd de PA als de enige reële vertegenwoordiger van de Palestijnen (in de bezette gebieden) en als het enige ‘vehikel’ om tot een Palestijnse staat te komen. De andere stroming is van mening dat de PA zijn rol voor de Palestijnen niet goed kan vervullen omdat zij te afhankelijk is van de VS en Israël en omdat Hamas er niet in vertegenwoordigd is. Het meest vergaande standpunt is dat de PA daarom moet worden opgeheven.

 

Literatuursuggesties:

1. Khalidi, Rashid. The Iron Cage. The Story of Palestinian Struggle for Statehood. Boston, Oneworld, Oxford, (paperback) 2009.

2. Sayigh, Yezid. Armed Struggle and the Search for State: The Palestinian National Movement 1949-1993. Oxford University Press, 1999.

3. Rubin, Barry. The Transformation of Palestinian Politics: From Revolution to State-Building, Harvard University Press, 1999.

4. Abbas, Mahmud. Through Secret Channels: The Road to Oslo. Reading, UK: Garnet, 1995.

5. Carter, Jimmy. Palestine: Peace Not Apartheid. New York, Simon & Schuster, 2006.

6. Robinson, Glenn E. Building a Palestinian State: The Incomplete Revolution. Bloomington, Indiana University Press, 1997.

7. Said, Edward W. The End of the Peace Process: Oslo and After. New York, Vintage, 2001.

8. (Oslo Akkoord:) Declaration of Principles on Interim Self-Government Arrangements. 13 September 1993.

9. (Oslo deelakkoord:) Israeli-Palestinian Interim Agreement on the West Bank and the Gaza Strip. 28 September 1995

10. Albin, Cecilia. When the Weak Confront the Strong: Justice, Fairness, and Power in the Israel-PLO Interim Talks. Artikel in International Negotiations, Vol. 4, 1999, pp. 327-370

Sites en zoektermen:

1. Osamah Khalil PLO representation

2. Reut Institute, sole representative of the Palestinian people

3. Al Jazeera, Chronicling the PLO

4. Khalil Barhoum, Trans Arab Research Institute, PLO

5. Karma Nabulsi, dairy, London Review of Books

CITATEN:

1. “(…) few members of the major families of Palestine played a political role after 1948, (…) new generation operated in the conditions of extreme dispersion and fragmentation (… )”. Rashid Khalidi, The Iron Cage (2009), blz. 137.

2. “Arafat’s great achievement was that he led the Palestinians out of the deserts of obscutity into the land of ‘prime time,’ and, at the same time, created an institutional framework to keep them there.” Thomas Friedman in From Beirut to Jerusalem, continental edition, 1990, blz. 107/108.

3. “The Palestinian Authority is no longer a useful apparatus for waging any form of struggle, but rather an administrative body that functions mainly as an extension of the Israeli security apparatus, in a framework inherited directly from the Oslo agreements. This does not mean that the people have stopped struggling.” Tariq Shadid (docJazz), Al-Ahram Weekly online, issue 1083, 2/8 februari 2012. (Ned. bewerking: www.docjazz.com, 11 mei 2014)