De discussie over het realiteitsgehalte van de twee staten oplossing is gaande
‘Oslo’
Sinds de Oslo Akkoorden van 1993 en 1995 wil de internationale gemeenschap naast Israël een Palestijnse staat creëren: het tweestaten model. Die staat moet Oost-Jeruzalem, de Gazastrook en de WJO omvatten en daarmee 22% van het oorspronkelijke Palestina. Dit model wordt gesteund door de Verenigde Naties ook de Europese landen. De twee staten oplossing is tot op heden (2017) het kernstuk van de internationale diplomatie: het ‘vredesproces’.
Kolonisatie
‘Oslo’ bepaalt dat er voor een levensvatbare Palestijnse staat ‘een verbinding’ tussen de WJO en de Gazastrook moet komen. Aan de oostzijde grenst de beoogde Palestijnse staat aan Jordanië. In feite zijn er sinds 1993 geen vorderingen gemaakt bij de realisering van dit plan. De Israëlische regering wordt verweten dat hij sindsdien ruim 600.000 joodse kolonisten heeft gehuisvest in de WJO en Oost-Jeruzalem. Oost-Jeruzalem is in 1980 geannexeerd door Israël, hetgeen niet wordt erkend door de internationale gemeenschap. De WJO valt grotendeels onder militair bestuur door het Israëlische leger. De grensstrook met Jordanië is vrijwel geheel onbegaanbaar voor Palestijnen. De Gazastrook is volledig geïsoleerd van de WJO.
Bezetting; apartheidstaat?
Sinds 2007 stelt Israël als eis voor werkelijke onderhandelingen (over de uitvoering van de Oslo Akkoorden) dat de Palestijnen het land erkennen als joodse staat. Dit is een van de oorzaken voor het niet totstand komen van die onderhandelingen. De vrees bestaat namelijk dat positie van de (meer dan een miljoen nu reeds gediscrimineerde) Palestijnen in Israël zelf – in jargon: Israël binnen de groene lijn – nog verder zou verslechteren en dat de miljoenen Palestijnse vluchtelingen elders definitief rechteloos worden.
Internationaal neemt de kritiek op Israël toe. Omdat Israël zijn machtspositie ten opzichte van de Palestijnen en zijn invloed binnen de Amerikaanse politiek misbruikt om de onderhandelingen te traineren. In de tweede plaats omdat het kolonisatiebeleid de totstandkoming van de levensvatbare Palestijnse staat onmogelijk dreigt te maken en volgens velen al gemaakt heeft. In de derde plaats vanwege het gewelddadige karakter van de bezetting van de WJO. Ook de isolering en de zeer frekwente bombardementen op de dichtbevolkte Gazastrook roepen internationaal veel reacties op. De steun voor Israël neemt ook af in joodse kringen buiten Israël, met name vanwege de vrees dat permanente bezetting zal leiden tot etnisch joodse staat met de trekken van een apartheidsstaat. De radicalisering onder Israëlische joden leidt zelfs tot de vrees dat op termijn een nieuwe etnische zuivering niet ondenkbaar is.
VS, Europa en de Arabische landen
De Verenigde Staten hebben onbetwist de leiding van het ‘vredesproces’. De geloofwaardigheid van de VS als ‘eerlijke makelaar’ heeft altijd onder druk gestaan. De invloed van de Israëllobby in Washington en de grote militaire steun aan Israël zijn daarvoor de redenen. De invloed van de VS op de gang van zaken in de kwestie Palestina/Israël neemt volgens veel waarnemers af. De Europese Unie ontwikkeld de laatste jaren het begin van een eigen Midden-Oostenbeleid. De Arabische landen blijven onder aanvoering van Saoedi-Arabië aandringen op een Palestijnse staat. De toekomst van Jeruzalem is voor de moslimwereld een heet hangijzer.
—
Citaten:
1. “Parents, teachers, pedophiles and cannibals all say they love children. But their motives are not the same. This is also true for the would-be undertakers of the two-state solution.” (Uri Avnery, column Gush Shalom, 22/09/2012)
2. The truth is that this solution [tweestaten oplossing, red.] has been taken off the table by the Israelis themselves. We are left with a unitary Zionist state. The answer to the question of whether such a state is compatible with justice for the Palestinians is simply no. Zionism, like apartheid before it, has to go – for the sake of the Palestinians and also for a more promising future for the Jews.
(http://www.commondreams.org/views/2014/04/04/israelpalestine-what-kind-one-state-solution April 04, 2014, Laurence Davidson, history professor at West Chester University in Pennsylvania)
Oneliner:
Eén, twee of drie staten: het belangrijkste is dat mensen – jood of Palestijn – gelijke rechten hebben.