Nieuws van 17 juli 2014
Gisteren werd een groepje spelende kinderen op het strand van de Gazastrook getroffen door vuur van de Israëlische marine. Een probleem voor de media?
De gebeurtenis op zich is als nieuwsitem voor de conventionele media nauwelijks interessant, omdat het aantal dodelijke slachtoffers van de Israëlische bombardementen al boven de tweehonderd ligt. Het toeval wil echter dat aan het strand een hotel ligt waar nogal wat buitenlandse journalisten verblijven. Zij lopen geen gevaar omdat het leger van hun verblijf daar op de hoogte is en zijn raketten met een nauwkeurigheid van enkele meters kan laten neerkomen (op doelen die van tevoren zijn geselecteerd en goedgekeurd door de legerleiding).
De internationale journalisten waren ooggetuigen van een afschuwelijke gebeurtenis. Een ontploffing bij een havenpier waardoor de eerste slachtoffers vielen. Een groepje overlevende/niet gewonde kinderen renden weg over het strand. Enkele ogenblikken daarna werden ook zij geraakt door projectielen die “beter” waren gericht. Journalisten verleenden eerste hulp maar konden niet veel meer doen.
De berichtgeving in de traditionele media gisteravond en vanmorgen gaf blijk van aarzeling en voorzichtigheid tot aan vormen van ontkenning. De Nederlandse NOS sprak van berichten “volgens de Palestijnen”. Van nog een andere orde was een discussie op de grootste Israëlische zender over “the incident”: “maybe behind the boys there was a suspicious object” en “difficult to see (voor degenen die vuurden) if they are 8 or 18 year old “, etc.
Voor informatie over de gebeurtenissen die niet is ingekleed in voorwaardelijke en verontschuldigende formules, moet men zich baseren op de sociale media (zie hieronder).
Frappant is dat als men spelende kinderen beschiet dat in dit geval niet leidt tot overeenkomstige verslaggeving in de conventionele media. Alle elementen voor een “voorpagina” zijn er namelijk: kinderen, dodelijk geweld, veel foto’s van het moment zelf en de afschuwelijke momenten daarna, informatie over de familie’s en journalisten als ooggetuigen. Wat is het probleem? Sommige kranten en TV-stations of redacteuren zijn ideologisch pro-Israël. Maar lang niet allemaal.
Mogelijk dat het volgende een rol speelt. Decennialang heeft het westerse publiek de gebeurtenissen in het Midden-Oosten leren zien door de Israëlisch-Amerikaanse bril. Redacties kennen de kracht van zo’n “framework”. Berichtgeving die daar haaks op staat dringt niet goed tot de lezer/kijker door en wordt als minder relevant gevoeld (het valt niet op zijn plaats in het gevestigde denkpatroon). Een formulering zoals “volgens de Palestijnen” voor een gebeurtenis waarbij de internationale journalistiek vanaf het hotelterras kon meekijken, is dan het veiligste voor een wat bangige redactie (Volkskrant: “Dat meldden Palestijnse artsen. De gewelddadigheden begonnen na de moord op drie Israëlische tieners”). Toch zijn de panelen in de publieke opinies in het westen aan het schuiven. Maar dit vermoeden is gebaseerd op de sociale media.
bronnen:
https://www.facebook.com/trees.zbidatkosterman
http://sharp5.nl/sites/claarsnotes/?p=16693
https://twitter.com/millerC4/status/489404751809740800/photo/1
https://twitter.com/petersbeaumont?original_referer=http%3A%2F%2Fsharp5.nl%2Fsites%2Fclaarsnotes%2F%3Fp%3D16693&tw_i=489421685611716608&tw_p=tweetembed (Jeruzalem correspondent van The Guardian en The Observer.)