Livni tijdens Cast Lead; fotomontage door Edna Spennato 2009, 4 januari 2009.
Soms is een artikel zo warhoofdig dat je nauwelijks weet waar je met kritiek moet beginnen. Als je tenminste een reden hebt om er toch aan te beginnen. Het artikel waar ik op doel heet ‘Trapped in Their Public Narrative‘. Ik vertaal het maar met: gevangen in hun eigen politieke verhaal. De schrijver, Alon Ben-Meir, hoogleraar politieke wetenschappen aan de Universiteit van New York heeft het over de Palestijnen. Zijn stelling is dat ‘de Palestijnen’ falen in hun streven naar een eigen staat omdat zij geen kans zien om de Israëlische publieke opinie voor hun ‘verhaal’ te winnen. Het artikel heeft veel weg van een snoer met twintig kerstlampjes dat vorig jaar niet netjes is opgerold maar zo in de doos is gegooid.
Ik ga eerst een paar kerstlampjes lospeuteren en zal daarna vertellen waarom ik geïnteresseerd raakte in deze chaos.
Ben-Meir schrijft: The Palestinians fail to understand that they have nurtured pervasive anti-Israeli sentiment among the Palestinians (…). Met de eerste ‘Palestijnen’ zal hij wel de Palestijnse Autoriteit (PA) bedoelen. Deze PA heeft, en dat is de kern van zijn artikel, jarenlang sterke anti-Israëlgevoelens bij de Palestijnen gevoed (je kunt je afvragen of zij daarbij niet beetje zijn geholpen door het Israëlische leger; maar dat zal ik niet doen want dan struikel je over elke zin van Ben-Meir). Daarmee maken ‘de Palestijnen’ een fatale vergissing die vrede tussen de beide volkeren tegenhoudt. Hoezo?
Met hun anti-Israëlische gevoelens en retoriek spelen de Palestijnen (ik geloof toch dat Alon de leiding van de PA bedoelt) de rechterkant van de Israëlische politiek in de kaart. En, minstens zo erg, de PA verzwakt zo de centrum- en linkse partijen. En daar moeten zij (de Palestijnen) het van hebben voor wat zij willen: de tweestaten oplossing. De Palestijnen hebben volgens Ben-Meir momenteel een gouden kans. Er zijn begin volgend jaar verkiezingen in Israël en Ben-Meir verwacht dat centrum-links gaat winnen. En met de centrum- en linkse partijen kan de PA dan het vredesproces voortzetten en een eigen staat realiseren. Wat Ben-Meir bedoelt (soms moet je een paar kerstlampjes overslaan en het snoer verderop maar ontwarren), is dat de combinatie Herzog (links, Arbeiderspartij) en Livni (centrum, onder Netanyahoe minister van Justitie) in de peilingen op dit moment als grootste partij naar voren komt. En centrum-links staat immers voor vredesoverleg en ‘vrede’.
Wat het artikel interessant maakt is dat het de wanhoop aangeeft van de liberale zionisten in Amerika. Zij willen in de eerste plaats een joodse staat. Maar zij weten dat Israël vroeg of laat de steun van de VS en zijn bondgenoten kwijtraakt en in ernstige problemen komt als die joodse staat openlijk een apartheidsstaat wordt. Daaruit (en nergens anders uit) volgt de conclusie dat er een Palestijnse staat moet komen of in elk geval iets dat die naam heeft. Ben-Meir en verwante denkers weten dat er weinig tijd is. Zij beseffen dat een nieuwe regering Netanyahoe met Naftali Bennett en de kleine religieuze partijen de Palestijnse staat waarschijnlijk publiekelijk om zeep zullen helpen.
Vandaar de absurde redenering dat de leiders (zoals Mahmoud Abbas) van een onderdrukt volk mensen als Herzog en Livni in hun verkiezingscampagne moeten helpen.
NB: Herzog en Livni praten in hun campagne over van alles en nog wat. Maar over twee dingen zijn zij zwijgzaam: 1 De Palestijnse staat 2 Het defensiebudget.