Wat gebeurd er als er geen Palestijnse staat zou komen?
In de publicatie Civis Mundi stond vorige week een artikel van twee medewerkers van Jaffadok over dit onderwerp. Hieronder de inleiding die aan het artikel vooraf ging. Daarna de link naar het volledige artikel.
In Civis Mundi is al herhaaldelijk betwijfeld of de twee-statenoplossing van dit conflict te realiseren valt. We verwijzen hiervoor o.a. naar onze bijdrage ‘Hoe realistisch is het streven naar een levensvatbare Palestijnse staat nog?’ in Civis Mundi 3, 2011. Gegeven die feitelijke situatie, is al eerder de mogelijkheid van één staat Israël-Palestina onder ogen gezien, o.a. door Benny Morris, die geschiedenis doceert aan de Ben Gurion Universiteit in Israël. Zijn boek Een staat, twee staten. De oplossing van het Israëlisch-Palestijnse conflict, in 2011 verschenen in de CIDI Informatiereeks van Uitgeverij Aspekt, en ook in Civis Mundi positief besproken. Ook onder Palestijnse intellectuelen wint het idee van een dergelijke multi-etnische staat Israël-Palestina terrein. Maar Israël ziet vooralsnog niets in één staat met Palestijnen.
In dit nummer komen we op die oplossing terug. In een bijdrage van Anke Ouwerkerk en Jan Willem Schnerr wordt die oplossing nader geanalyseerd aan de hand van de volgende vier vragen:
- Waarom wordt de éénstaat discussie politiek relevant?
- Kunnen de verschuivingen in de Amerikaanse en Europese posities ten aanzien van ’het conflict’ alsnog leiden tot een Palestijnse staat?
- Zijn de argumenten tegen één staat sterk genoeg om het denken daarover te stoppen?
- Hoe zou Europa kunnen reageren als de droom van een Palestijnse staat definitief vervlogen is, en er één staat Israël-Palestina zou komen als resultaat van een politiek van muddling through? Zonder het ter discussie stellen van het exclusief joodse karakter van de staat Israël zal Europa niet in staat zijn bij te dragen aan een duurzame en moreel aanvaardbare oplossing, aldus de laatste stelling.
zie hier het volledige artikel:
Eén staat Israël-Palestina: Het ondenkbare toch maar eens doordacht – Anke Ouwerkerk en Jan Willem Schnerr