Bernard-Henri Lévy, de ongekroonde koning van de Parijse elite, met Syrische ‘opstandelingen’ tijdens een filmfestival in Cannes.
In de dagen na een bloedige terreurdaad, zoals nu in Parijs, lopen emoties hoog op, ook hier, op enige afstand.
Begrijpelijk. En terecht. Al is het maar omdat men zo’n gebeurtenis in een Europese stad makkelijk op zijn eigen leefomgeving kan betrekken. Dat is veel moeilijker bij de 150 doden die per dag in het verre Syrië vallen sinds 2011.
Toch moeten wij hier op 500 kilometer van Parijs niet weglopen voor een paar vragen.
.
1) Hebben de regelmatig voorkomende aanslagen in Frankrijk wellicht ook iets te maken met de schandelijke verwaarlozing van de bevolking in de banlieus rond de grote steden? Waarbij vooral in Parijs de geografische afstand tussen dit proletariaat en de politieke elite met zijn luxueuze levensstijl en zijn dédain voor de islam bijzonder klein is.
2) Heeft de agressie tegen de Franse staat in de banlieus mogelijk ook iets te maken met de wijze waarop de dekolonisatie van Algerije heeft plaatsgevonden, de wijze waarop de Franse elite vervolgens met zijn geschiedenis is omgegaan en de decennia durende steun aan het Marokkaanse regiem?
3) Zou de Franse bevolking op de hoogte zijn van de koloniale politiek die zijn regering gedurende een groot deel van de twintigste eeuw heeft gevoerd in Syrië en Libanon? En dat daarbij het tegen elkaar uitspelen van bevolkingsgroepen de rode draad was. Het schijnt dat die bevolking daar dat nog weet.
4) Is het tegen die achtergrond misschien te begrijpen waarom Frankrijk sinds 2012 van alle Europese landen het meest staat te trappelen om in Syrië mee te mogen bombarderen, kennelijk in de verwachting dat Parijs na de val van Assad weer een grote rol kan gaan spelen?
5) Als de Franse regering nu verklaard “in oorlog” te zijn met ISIS, wordt het dan geen tijd om van bondgenoot Saoedie-Arabië te eisen dat het zijn steun aan terroristische groepen in Syrië en Irak staakt?
6) Zou het ook geen goed idee zijn om aan Israël te vragen om de steun aan de terroristen van het Al-Nusra Front te staken?
7) Wordt het dan ook geen tijd om eens te onderzoeken of de Verenigde Staten nu werkelijk zo fanatiek tegen ISIS en consorten strijden als ons wordt voorgespiegeld?
President Hollande wil al jaren bombarderen in Syrië. Zijn collega in Engeland Cameron, wilde dat tot voor kort ook, maar zijn parlement stak daar tweemaal een stokje voor. Hollande staat binnenslands politiek heel zwak en is niet populair. Over de relatie tussen zwakke leiders en de wens om de rol van opperbevelhebber te spelen, heeft op Jaffadok eerder een column gestaan: http://jaffadok.nl/columns/ten-strijde-parijs-londen-en-het-midden-oosten/